Wat vind ik het toch geweldig om een Day In The Life te fotograferen!
‘Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg.’ Geen model kiezen en zelfs geen fotogenieke locatie hoeven te zoeken, geen visagie of speciale kleding, dealen met het licht wat er is, mensen geen aanwijzigingen geven hoe te staan en vooral niets beïnvloeden of veranderen. Gewoon het dagelijkse leven van een ondernemer of een gezin volgen en vastleggen ‘as is’. Ik hou van authenticiteit, van unieke foto’s en echte momenten. Van foto’s waarin je karakters, gewoontes en een thuis- of werkomgeving ziet. Voor mij maakt dat een fotoserie juist zo waardevol. Deze zogenaamde ‘documentaire fotografiestijl’ maakt het fotograferen wel moeilijker, want mijn smaak wat betreft mooie composities en momenten blijft overeind. Zo hou ik er bijvoorbeeld niet van als een schilderij, een lantaarnpaal of een ander element ‘uit iemands hoofd groeit’. Tenslotte zien wij 3D maar de camera ziet alles in 2D. Dus, alles wat zich achter iemand bevindt, kan op het platte vlak uit iemand ‘steken’. Maar, ga hierop nu niet mijn foto’s controleren alsjeblieft. Ook al heeft het mijn voorkeur, met een documentaire stijl van fotografie is het lastig om te voorkomen. Soms heeft een geweldig moment of gevoel duidelijk voorrang boven compositie.
Tijdens het eerste (half) uur moeten mensen altijd wennen aan mij en mijn camera. Zelden is iemand het gewend om zo gefotografeerd te worden en, eerlijk is eerlijk, ik kom soms heel dichtbij om een bepaalde foto te maken. In een gezin willen kinderen nog wel eens aandacht trekken of gek doen enzo, maar dat beloon ik niet. In zo’n situatie richt ik mijn camera naar beneden. Na 2 of 3 keer vinden ze er dan niks meer aan, gedragen zich zoals ze zijn en negeren mij. En laat dat nou precies mijn bedoeling zijn.
Ook ouders moeten aan mijn aanwezigheid wennen en hoe eerder iedereen mij vergeten is, hoe beter de foto’s worden.
Af en toe is de ruimte helemaal aan kant gebracht. Jammer, want in een day in your life fotosessie hoeft dat écht niet. Geef mij maar een huishouden-van-Jan-Steen. Want als je later de foto’s terugziet, vraag je jezelf toch af .. ‘Huh, wat was het netjes die dag.’
En dan nu over de Day-in-the-life van dit lieve, relaxte gezin bestaande uit Peter en Annemiek en hun dochter Femke en zoon Tim (plus een derde op komst). Hun twee katten zijn ook zeer relaxt en laten zich niet -meer- van de wijs brengen door die dartelende peuter en kleuter in huis.
Bij aankomst bleek dat de vader des huizes die dag onverwachts met ziekteverlof was vanwege een spontane ontsteking in zijn schouder. Peter begroette me enthousiast met de mededeling: ‘Je mag wel vaker komen, dan wordt het huis weer ‘s flink opgeruimd’. Of woorden van die strekking. 😉 Gelukkig ontstaat er vrij snel wat rommel her en der, zeker met kleine kinderen, en lijkt het huishouden meer op hoe het er doorgaans uitziet.
Ik was blij verrast om te horen dat er geen speciale activiteiten gepland waren maar dat het een ‘normale’ woensdagmiddag zou worden. Dat betekende een wandeling door de wijk, langs een speeltuin en daarna wat boodschapjes doen. Wat mij betreft super, want als dit een terugkerende bezigheid is binnen het gezin, leg ik dat graag vast. Veel andere gewoontes, zoals heerlijk mogen kliederen met verf én eten, met scheerschuim wassen in bad en het dagelijkse ritueel voor het slapen gaan, heb ik ook gefotografeerd. En vlak voor ik wegging mama die bovenaan de trap op een donkere gang wacht totdat Femke in slaap valt, hetgeen Annemiek al vanaf Femke’s geboorte doet. Een ritueel dat ze bij Tim niet van plan was te herhalen hetgeen duidelijk merkbaar was want hij sliep in no-time. Dit soort beelden zijn zulke belangrijke foto’s. Bij het terugkijken zal iedereen zich levendig herinneren ‘zo ging dat toen we/ze nog klein waren’. Hoe waardevol is dat?
Wil je ook zo’n reportage van jouw gezin? Groot gelijk! Bel of mail me dan om kennis met elkaar maken.
